Ξεκίνησα για τη διοίκηση. Βρήκα το Σαρήγιαννη. Αγκαλιές και φιλιά. Καθίσαμε και τάπαμε. Τάπαμε από την καλή. Σε μια στιγμή άναψα. Το κακό στο Χελμό με άναψε. Μου έδωσε δίκιο. Μετά ηρέμησα. Ήρθαμε και στο, από δω και πέρα. Στάθηκε αδύνατο να τον πείσω να πάρω την διμοιρία μου. Φώναξε και τον γιατρό. Αλίμονό μου!. Ο γιατρός ούτε που δεχότανε συζήτηση!. Εγώ επέμενα. Ο Σαρήγιαννης, όπως πάντα ψύχραιμος και υποχωρητικός, έδωσε άλλη λύση. Με έστειλε αποστολή στην Ηραία. Μου είπε ότι υπάρχουν πληροφορίες για μεγάλες εκκαθαριστικές στην Γορτυνία - Μαίναλο - Ολυμπία. Πρέπει να πάρουμε άμεσα μέτρα. Ο δήμος της Ηραίας είναι πέρασμα από Ολυμπία - Γορτυνία - Μαίναλο - Ηλεία. Ακόμη εκεί έχουμε τα κοπάδια, τα άλλα ζώα, τα τυροκομιά, αποθήκες κ.λπ. Όλα αυτά πρέπει να κρυφτούν, να αποσυμφορηθούν και ταυτόχρονα πρέπει να προετοιμαστεί ο χώρος για τις εκκαθαριστικές, γιάφκες, περάσματα στο ποτάμι, κρυφά τηλέφωνα, παξιμάδια, αλεύρια, κ.λπ. Λοιπόν θα αναλάβεις αυτή τη δουλειά.

Ετοίμασε την διαταγή που μου ανάθετε αυτή τη δουλειά, καθώς και τις σχετικές διαταγές για τις διοικήσεις πολιτοφυλακής συνεργεία επιμελητείας, επιτρόπους επαρχιών, κ.λπ. Μου έδινε κι ένα άλογο για να κινιέμαι και τέσσερις αντάρτες για συνδέσμους. Θα έφευγα μετά από τρεις μέρες. Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να ετοιμάσω ένα σχέδιο που θα καθόριζε λεπτομερώς τόπους, ποσότητες, ανθρώπους, κ.λπ. Μεγάλος μπελάς! Τι να έκανα όμως; Αυτό ήταν καλύτερο από το να γυρίσω στο νοσοκομείο. Μετά τη συνεργασία με κράτησε για φαγητό. Συνεχίσαμε τη συζήτηση. Ήρθε και ο επίτροπος. Τα ξαναείπαμε από την αρχή. Τα κανόνισαν όπως ήθελαν. Την άλλη μέρα έπιανα δουλειά. Θα δούλευα εκεί στη διοίκηση, γιατί εκεί θα είχα τις πληροφορίες που ήθελα.

Βρήκα πάλι τα νερά μου. Ετοίμασα τη δουλειά. Έπρεπε στο χώρο αυτό να αποθηκευτούν τριάντα χιλιάδες οκάδες αλεύρια και παξιμάδι. Ο υπεύθυνος της επιμελητείας μου έδωσε νούμερα που ήταν αρκετά. Έπρεπε να αποθηκευτούν πέντε χιλιάδες οκάδες όσπρια. Χίλιες οκάδες παστό κρέας και τέσσερις χιλιάδες οκάδες λάδι. Η κατανομή θα γίνονταν στα χωριά Άλβενα, Κωστομέρα, Πάνω Καρυές, Ζάχα, Πυρί - Αώτι, Ράχες -Χώρες - Καπελη, Κεροκαρυταίνα - Συριαμ, Μαίναλο.
Τέσσερα τηλέφωνα, Πάνω Καρυές, Ηραία, Ράχες, - Χώρες, Άλβενα. Τέσσερα περάσματα στον Αλφείο και δύο στο Λάδωνα. Πέντε ομάδες Κ.Π. (Κέντρα Πληροφοριών) Αυτά χοντρικά.

Στα χαρτιά πολύ ωραία. Όταν τα διάβασα, μετά ένοιωσα ικανοποίηση και θαυμασμό για τις ικανότητές μου. Ο Διοικητής έκανε μερικές διορθώσεις. Όταν όμως τα βάλαμε στη πράξη τότε φάνηκε ότι ήταν σχέδιο ανεδαφικό για την αποθήκευση των τροφίμων. Τα χαρτιά του επιμελητή όπως αποδείχτηκε έλεγαν πολλά νούμερα, αλλά τρόφιμα δεν υπήρχαν. Ούτε μια οκά αλεύρι δεν υπήρχε. Υπήρχαν 200 οκάδες λάδι και χίλιες οκάδες όσπρια. Αλίμονο μας. Καλά καλά δεν θα ετοιμάζαμε ούτε το 1/10 απ’ αυτά. Στα χαρτιά ωραία, στη πράξη χάλια. Κρίμα τα χαρτιά που μουτζούρωσα, κρίμα και οι υπογραφές. Η γραφειοκρατία μας είχε πλημμυρίσει από τρόφιμα και αποθήκες που έπρεπε να αποσυμφορηθούν, στην πράξη οι αποθήκες έπρεπε να γεμίσουν.

Ετοιμάστηκα, αποχαιρέτησα τα παιδιά της διμοιρίας μου και έφυγα με χίλια δυό σχέδια στο μυαλό μου και μπόλικο ενθουσιασμό. Άρχισε η ταλαιπωρία. Το κρεβάτι του νοσοκομείου έπαιρνε την εκδίκησή του. Τώρα κατάλαβα για καλά, ότι το κρεβάτι έχει τη δική του χάρη.

Έφθασα στην Ηραία. Συναντήθηκα με τον υπεύθυνο της επιμελητείας. Πρώτη έκπληξη και απογοήτευση. Χάλια - χάλια. 'Επρεπε να αρχίσουμε από το μηδέν. Καθίσαμε μαζί και κάναμε ένα σχέδιο κινητοποίησης των χωριών και των συνεργείων. Μέσα σε μια βδομάδα δούλευαν όλα. Ήταν όμως αδύνατο να φτάσουμε έστω και στα μισά από κείνα που είχαμε υπολογίσει. Τέλος πάντων όσα μαζέψουμε. Το άλυτο πρόβλημα ήταν τα υλικά για τη συσκευασία. Οι ελπίδες μας ήταν στα πιθάρια των χωρικών και τα καζάνια. Ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν υπήρχαν, σε τόσες ποσότητες που χρειαζόμασταν. Μόλις - μόλις συσκευάσαμε διακόσιες οκάδες παξιμάδι και κείνο κακοψημένο. Μετά απ’ αυτό αποφάσισα όλη η ποσότητα να αποθηκευτεί σε αλεύρι. Τελικά μέσα σε είκοσι μέρες αποθηκέψαμε χίλιες οκάδες αλέυρι και χίλιες τρακόσιες οκάδες όσπρια. Κρέας παστό δέκα ντενεκέδες. Λάδι είχαμε γύρω στις πεντακόσιες οκάδες. Σκέφτηκα ότι αν γίνονταν οι εκκαθαριστικές τώρα, θα βολεύονταν κάπως η κατάσταση, αν βέβαια κρατούσαν λίγες μέρες. Αν όμως κρατούσαν πολλές, τότε θα ψοφούσαμε της πείνας. Τι να έκανα όμως; Είχα μπλέξει άσχημα. Τούτη η δουλειά δεν έμοιαζε με τη μάχη. Σου ξέφευγε κάθε τόσο, από τον έλεγχό σου. Όταν έβαζες το ένα συνεργείο να δουλεύει, σταματούσε το άλλο. Έβρισκες το ένα, έλλειπε το άλλο.

Ξεθεώθηκα να τρέχω από χωριό σε χωριό. Φώναζα, απειλούσα, αλλά η δουλειά καρκινοβατούσε. Η δυσκολία ξεκινούσε από το γεγονός ότι δεν υπήρχε το σιτάρι. Αυτό ήταν. Τότε τι να μαζέψεις; Έπρεπε να το πάρουμε από το υστέρημα του λαού. Ακόμη η διαδικασία της συλλογής είχε κι άλλες δυσκολίες, όπως αποθήκες, σακιά, ασφάλεια, συντήρηση. Στα χαρτιά βέβαια έφτιανες αποθήκες υπόγειες, με τσιγγόφυλλα και τα τέτοια, στην πράξη όμως, τα υλικά αυτά ήταν δυσεύρετα. Το ζύμωμα, το διπλό ψήσιμο, τα πιθάρια για να μείνουν αδιάβροχα τα παξιμάδια, όλα αυτά δεν υπήρχαν σε επαρκή ποσότητα γιατί οι χωρικοί τα ήθελαν για τις δικές τους προμήθειες. Όσο για την παρασκευή του καβουρμά εδώ κοντά στα άλλα έλλειπε και η πείρα. Όσον φτιάσαμε μούχλιασε και πήγε σχεδόν χαμένος. Το μόνο σίγουρο ήταν το λάδι και το σταρένιο αλεύρι. Το καλαμποκιένιο χαλάει, πικρίζει. Το σταρένιο διατηρείται μήνες κι ας παίρνει υγρασία.

Καλύτερα λοιπόν τα κοπάδια να μετακινούνται ζωντανά. Έριξα σε κάθε κοπάδι χωρικών και 10-15 δικά μας. Αυτό χωρίς να το μάθει κανείς για να μη βρει ο κτηνοτρόφος το μπελά του, όταν περάσει ο στρατός της Φρειδερίκης. Τα μεγάλα ζώα τα έδωσα στους χωρικούς να τα χρησιμοποιούν. Δεν ήταν πολλά. Καλύτερα να χάνονταν τα μισά ζωντανά, παρά να τα σφάζαμε για καβουρμά και να χάνονται όλα. Τραχανοχιλοπίττες και όσπρια μαζέψαμε αρκετά, πάνω από χίλιες τριακόσιες οκάδες.

Τελικά ο μηχανισμός μπήκε μπροστά. Δούλευε αργά - αργά στις αρχές, αλλά σταθερά ανέβαινε και δούλευε μέρα - νύχτα. Πολύ μας βοήθησαν οι χωρικοί, ιδιαίτερα οι γυναίκες. Οι φούρνοι κάπνιζαν μέρα - νύχτα μέχρι που διαπίστωσα ότι το παξιμάδι αν δεν έχει στεγανό περίβλημα μουχλιάζει, γίνεται φουσκί. Τότε πια σταμάτησαν οι φούρνοι.

Τοποθέτησα σχοινιά και από τις δύο όχθες του Αλφειού στα περάσματα για να μπορούμε αν χρειαστεί να περάσουμε και με κατεβασιές. Για τα τηλέφωνα έλλειπαν οι μπαταρίες. Σύρμα είχαμε μπόλικο από το παλιό δίκτυο των Τ.Τ.Τ. Είχαμε και καλώδιο απ’ αυτά που μαζεύαμε όταν τα άπλωναν εκεί που χαλάγαμε το κρατικό δίκτυο. Αυτό όμως ήταν λίγο. Το δίκτυο το έφτιαναν μόνο αντάρτες και το περνούσαν μέσα από άγρια μέρη ή το ρίχναμε πάνω στο άχρηστο κρατικό. Ο στρατός δεν κατάστρεφε ποτέ το κρατικό δίκτυο κι ας ήταν νεκρό. Ίσως γιατί ακόμη δεν ήξεραν ότι εμείς το χρησιμοποιούσαμε αλλάζοντας μόνο ορισμένες συνδέσεις. Τα κέντρα πληροφοριών είχαν ατονίσει. Σχεδόν είχαν διαλυθεί γιατί κανείς πια δεν ενδιαφέρονταν γι’ αυτά μια και η περιοχή ήταν ελεύθερη. Πληροφορίες μας έδιναν τα τμήματα της πολιτοφυλακής, τα συνεργεία της επιμελητείας και οι οργανώσεις της αυτοδιοίκησης. Αυτά όμως στην περίπτωση που θα γίνονταν εκκαθαριστικές δεν αρκούσαν. Χρειάζονταν πληροφοριοδότες μυστικοί, ανύποπτοι και κέντρα πληροφοριών καμουφλαρισμένα πολύ καλά, κάτω από τη μύτη του εχθρού και μέσα στη φωλιά του. Αυτά έπρεπε να στηθούν από χωρικούς, ιδιαίτερα γυναίκες.

Δε βρήκα μεγάλες δυσκολίες γιατί είχαμε όλο το κόσμο μαζί μας. Με βοήθησε ο Βασίλης Σαρλάς από το χωριό Λώτι και ο Γιώργης Καούκης από την Ανδρίτσαινα. Ο Βασίλης είχε εύκολη περιοχή. Η Ηραία ήταν δική μας. Ο Καούκης όμως ήταν σε δύσκολη περιοχή. Η Ολυμπία ήταν περιοχή αμφισβητούμενη και γι’ αυτό έπρεπε η δουλειά να στρωθεί με προσοχή. Είχαμε όμως τον Καούκη στην Ανδρίτσαινα και τους Γεωργουλαίους στην Άλβαινα - Κωστομέρα. Ο Καούκης ήταν δραστήριος άνθρωπος και θαρραλέος. Είχε μεγάλες υποχρεώσεις και υπόφερε, αλλά δεν τον λύγιζε τίποτε. Σκοτώθηκε το 1949 με τις μεγάλες εκκαθαριστικές. Κατέβηκε στο μύλο για να πάρει πληροφορίες και τον σκότωσαν οι χωροφύλακες, που είχαν ντυθεί χωριάτες.

Ο Καούκης Γιώργης δεν είχε πόστο ορισμένο. Δούλευε σ’ όλες τις δουλειές. Ήταν γερή κολόνα για το κίνημα στην Ολυμπία. Αυτός και οι Γεωργουλαίοι μας κράτησαν εκεί από την αρχή ως το τέλος. Η μάνα των Γεωργουλαίων δεν σταμάτησε ποτέ να μας δίνει πληροφορίες. Ποτέ δεν την ανάγκασαν να φύγει από το πόστο της. Τα τρία παιδιά της ήταν αντάρτες, το ίδιο και η κόρη της. Είχε κι ένα μικρό μαζί της που γύριζε από χωριό σε χωριό. Για την περιοχή της ήταν στρατηγός. Την λέγαμε Ταξίαρχο. Ευτυχώς έζησε η ίδια και τα παιδιά της. Έχασε μόνο το Φώτη, που ήταν ο πρώτος αντάρτης από την επαρχία Ολυμπίας. Ήταν παλήκαρος από τους λίγους. Ούτε φόβο, ούτε κούραση είχε νοιώσει ποτέ. Τέτοιοι κρατήσανε τον πόλεμο στο Μωριά τέσσερα χρόνια κλεισμένοι σαν σε φρούριο.. Τρεις χιλιάδες τέτοιοι, σαν το Φώτη Γεωργούλια αντιμετώπισαν εξήντα χιλιάδες ντουφέκια σύγχρονα, με υλικό κι’ αεροπλάνα.

Έτσι γίνονταν από παλιά. Και ο Σουλτάνος έπρεπε να στείλει χιλιάδες για τον καπετάν Ζαχαρία και τα σαράντα παλικάρια του, χιλιάδες για τους Κολοκοτρωναίους που μετριούνταν στα δάχτυλα του χεριού του. Σαράντα χιλιάδες γερμανοϊταλοί ήταν στο Μωριά και δεκαπέντε χιλιάδες ταγματασφαλίτες, όμως ο ΕΛΑΣ του Μωριά κρατούσε τα δύο τρίτα του Μωριά ελεύθερα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο Μπραΐμης, τάβαλε και με τα δέντρα ακόμη. Κατάλαβε ότι στο Μωριά ακόμη και οι πέτρες και τα δέντρα και τα βουνά, είναι αφιλόξενα για τον καταχτητή.